Adam i Ewa odeszli na śmiertelny spoczynek z mocną wiarą w przyrzeczenie Melchizedeków, że kiedyś się zbudzą ze snu śmierci, żeby kontynuować życie w światach-mieszkaniach, światach tak dobrze im znanych z czasów poprzedzających ich misję na Urantii, w materialnym ciele rasy fioletowej.
Nie spoczywali długo w nicości nieświadomego snu śmiertelników z ich sfery. Na trzeci dzień po śmierci Adama, a drugi po jego czci pełnym pogrzebie, zarządzenia Lanaforge—podtrzymane przez pełniącego obowiązki Najwyższego Ojca z Edentii, oraz zatwierdzone przez Jednoczącego Czasu z Salvingtonu, działającego w imieniu Michała—złożone zostały w ręce Gabriela, zalecając apel specjalny wyróżniających się, przetrwałych istot z odstępstwa adamicznego na Urantii. Zgodnie z zaleceniem przeprowadzenia dwudziestego szóstego zmartwychwstania specjalnego na Urantii, Adam i Ewa zostali uosobieni na nowo i złożeni na nowo w halach zmartwychwstania, w światach-mieszkaniach Satanii, razem z ich 1316 towarzyszami z czasów pierwszego ogrodu. Wiele innych, lojalnych dusz, zostało transponowanych w czasie przybycia Adama, w czasie osądu systemu sprawiedliwości zarówno dla śpiących przetrwałych jak i dla żywych, kwalifikujących się do wznoszenia.
Adam i Ewa szybko przeszli światy stopniowego wznoszenia się, aż doszli do obywatelstwa Jerusem, aby raz jeszcze zostać mieszkańcami swej rodzimej planety, ale tym razem jako członkowie innej klasy osobowości wszechświatowych. Opuścili Jerusem jako jego stali obywatele—Synowie Boży; wrócili jako wznoszący się obywatele—synowie człowieczy. Natychmiast zostali dołączeni do służb pracujących na rzecz Urantii, w stolicy systemu, a później wyznaczeni na członków rady, złożonej z dwudziestu czterech radców, którzy obecnie tworzą ciało doradczo-kontrolne Urantii.
Tak się kończy historia Planetarnego Adama i Ewy z Urantii, historia prób, tragedii i tryumfu, przynajmniej osobistego tryumfu pełnej dobrych zamiarów, lecz zwiedzionej pary, Materialnego Syna i Córki i niewątpliwie na koniec historia ostatecznego tryumfu ich świata oraz jego buntem miotanych i złem gnębionych mieszkańców. Podsumowując, Adam i Ewa przyczynili się znacznie do szybszego powstania cywilizacji i do przyspieszenia biologicznego rozwoju gatunku ludzkiego. Zostawili na Ziemi wspaniałą kulturę, jednak przetrwanie tak zaawansowanej cywilizacji było niemożliwe w obliczu wczesnego rozrzedzenia i ewentualnego rozpłynięcia się w populacji krwi adamicznej. To ludzie tworzą cywilizację, cywilizacja nie tworzy ludzi.
[Przedstawione przez Solonię, seraficzny „głos w Ogrodzie”].
© Fundacji Urantii. Wszelkie prawa zastrzeżone.