Wieczny Syn przyłącza się w pełni do Ojca Uniwersalnego, gdy głosi ten wielki dla całego stworzenia nakaz: „Bądźcie doskonali, nawet tak jak wasz Ojciec w Havonie doskonały jest”. I odtąd to zaproszenie-nakaz staje się motywacją wszystkich planów wiecznego życia i projektów obdarzania, tak Wiecznego Syna jak i jego rozległej rodziny partnerskich i pomocniczych Synów. I w czasie tych właśnie obdarzeń, Synowie Boży stają się dla wszystkich istot ewolucyjnych „drogą, prawdą i życiem”.
Wieczny Syn nie może się bezpośrednio kontaktować z istotami ludzkimi, tak jak to robi Ojciec, przez dar przedosobowych Dostrajaczy Myśli, ale Wieczny Syn zbliża się do osobowości stworzonych poprzez szereg stopniowego zstępowania w dół Boskiego synostwa, aż do tego punktu, kiedy może stanąć przed człowiekiem, czasami jako sam człowiek.
Czysto osobowa natura Wiecznego Syna niemożliwa jest do podziału. Wieczny Syn służy albo jako duchowy wpływ, albo jako osoba, nigdy inaczej. Syn nie może stać się częścią doświadczenia istoty w takim sensie, w jakim Ojciec-Dostrajacz bierze udział w tym doświadczeniu, jednak Wieczny Syn wynagradza sobie to ograniczenie metodą obdarzania. Tym, czym dla Ojca Uniwersalnego są doświadczenia cząstkowych bytów, tym dla Wiecznego Syna są doświadczenia wcieleń Rajskich Synów.
Wieczny Syn nie przychodzi do śmiertelnego człowieka jako Boska wola—jako Dostrajacz Myśli zamieszkujący ludzki umysł—ale Wieczny Syn przybył do śmiertelnego człowieka na Urantii, kiedy Boska osobowość jego Syna, Michała z Nebadonu, wcieliła się w ludzkie jestestwo Jezusa z Nazaretu. Aby brać udział w doświadczeniach stworzonych osobowości, Rajscy Synowie Boga muszą posiąść prawdziwą naturę takich istot i wcielić swe Boskie osobowości w te właśnie istoty. Wcielenie, tajemnica Sonaringtonu, jest metodą wyzwalania się Syna ze skądinąd wszechobejmujących pęt absolutyzmu osobowości.
Bardzo dawno temu, Wieczny Syn obdarzał sobą każdą z orbit kreacji centralnej, dla oświecenia i rozwoju wszystkich jej mieszkańców oraz pielgrzymów Havony, razem ze wznoszącymi się pielgrzymami czasu. W żadnym z tych siedmiu obdarzeń nie działał on ani jako istota wznosząca się, ani jako Havoner. Był sam sobą. Jego doświadczenie było unikalne, nie było to doświadczenie z człowiekiem czy jako człowieka albo innego pielgrzyma, ale było w pewien sposób asocjacyjne w sensie superosobowym.
Nie przeżywał on również spoczynku, jaki się przechodzi między wewnętrzną orbitą Havony a obrzeżami Raju. Jako istota absolutna nie może zawiesić on świadomości swej osobowości, ponieważ w nim skupiają się wszystkie linie grawitacji duchowej. I podczas tych obdarzeń, centralny, rajski depozyt duchowej światłości nie został przyćmiony a Synowski uchwyt wszechświatowej grawitacji duchowej nie został pomniejszony.
Obdarzenia, dokonane przez Wiecznego Syna w Havonie, przekraczają możliwości ludzkiej wyobraźni; były one transcendentalne. Syn przydawał doświadczenia całej Havonie, zarówno wtedy jak i potem, ale nie wiemy, czy dodawał coś do domniemanie empirycznych właściwości swej egzystencjalnej natury; gdyby tak było, byłaby to tajemnica obdarzenia dokonanego przez Rajskich Synów. Wierzymy jednak, że Wieczny Syn zachował to, co osiągnął w czasie tych misji obdarzających, jednak nie wiemy, co to jest.
Chociaż trudno nam zrozumieć obdarzenia, dokonane przez Drugą Osobę Bóstwa, rozumiemy obdarzenie Syna Wiecznego Syna w Havonie, który literalnie przeszedł orbity wszechświata centralnego i prawdziwie podziela te doświadczenia, które przygotowują istotę wznoszącą się na dotarcie do Bóstwa. To był pierwszy Michał, pierworodny Syn Stwórcy, i to właśnie on przeszedł życiowe doświadczenia wznoszących się pielgrzymów, od orbity do orbity, osobiście przechodząc pewien etap każdej orbity wraz z nimi, w czasach Grandfandy, który pierwszy ze wszystkich śmiertelników dotarł do Havony.
Wszystko, co objawił ten pierwszy Michał, sprawiło, że transcendentalne obdarzenie Pierwszej Matki Syna stało się dla istot Havony bardziej rzeczywiste. Tak bardzo rzeczywiste, że już teraz każdy pielgrzym czasu, który przeżywa przygodę przemierzania orbit Havony, jest dopingowany i umacniany tą pewnością, że Wieczny Syn Boga siedem razy zrzekał się mocy i chwały Raju, aby brać udział w doświadczeniach pielgrzymów czasu-przestrzeni, na siedmiu orbitach stopniowych osiągnięć Havony.
Wieczny Syn jest podbudowującą inspiracją dla wszystkich Synów Boga, kiedy prowadzą swą obdarzającą służbę we wszechświatach czasu i przestrzeni. Partnerscy Synowie Stwórcy i współdziałający z nim Synowie-Arbitrzy, wraz z innymi nie objawionymi klasami synostwa, mają swój udział w tej cudownej gotowości obdarzenia sobą różnorodnych klas stworzonego życia, także jako sami stworzeni. Zatem prawdą jest, że w obdarzeniu światów przestrzeni przez każdego Syna Bożego, we wszystkich obdarzeniach poprzez nie i z nimi, w duchu i z powodu pokrewieństwa natury, jak również na skutek pochodzenia, Wieczny Syn obdarza sobą inteligentne, posiadające wolę istoty z wszechświatów.
W duchu i w naturze, jeśli nie we wszystkich atrybutach, każdy Rajski Syn jest bosko doskonałym zobrazowaniem Pierwszego Syna. Jest literalnie prawdziwe—kto zobaczył Rajskiego Syna, zobaczył również Wiecznego Syna Boga.