Podczas gdy przestrzenne obciążenie wszechświatowej siły jest jednorodne i niezróżnicowane, organizacja rozwijającej się energii w materię pociąga za sobą koncentrację energii w odosobnione masy, o konkretnych rozmiarach i ustalonej wadze—precyzyjnej reakcji na grawitację.
Grawitacja lokalna czy liniowa zaczyna działać w całej pełni wraz z pojawieniem się atomowej organizacji materii. Przedatomowa materia zaczyna nieco reagować na grawitację, gdy pobudzona zostaje promieniami rentgena czy innymi, podobnymi energiami, ale nie istnieje mierzalne przyciąganie grawitacji liniowej dla wolnych, niezwiązanych i pozbawionych ładunku cząstek energii elektronowej, albo dla wolnych ultimatonów.
Ultimatony działają na zasadzie wzajemnego przyciągania, reagując tylko na cyrkularne przyciąganie grawitacji Raju. Nie reagują na grawitację liniową i dryfują w przestrzeni wszechświata. Ultimatony mogą przyspieszać swą prędkość obrotową, aż do punktu funkcjonowania częściowo antygrawitacyjnego, ale nie mogą, niezależnie od organizatorów siły i dyspozytorów mocy, osiągnąć krytycznej prędkości ucieczki i utraty tożsamości, czyli powrotu do stanu energii siłowej. W przyrodzie, ultimatony wypadają ze stanu fizycznej egzystencji tylko wtedy, gdy uczestniczą w ostatecznym rozerwaniu stygnących i zamierających słońc.
Ultimatony, nieznane na Urantii, ulegają spowolnieniu w wielu stadiach aktywności fizycznych, aż osiągną energię obrotową, warunek organizacji elektronowej. Ultimatony mają trzy różne rodzaje ruchu: opór wzajemny w stosunku do siły kosmicznej, obroty indywidualne z potencjałem antygrawitacji i wewnątrzelektronowe pozycje stu związanych ze sobą ultimatonów.
Przyciąganie wzajemne utrzymuje sto ultimatonów w systemie elektronu i nigdy nie ma więcej czy też mniej, niż sto ultimatonów w typowym elektronie. Utrata jednego czy większej ilości ultimatonów niszczy tożsamość typową dla elektronu i powołuje do bytu jedną z dziesięciu zmodyfikowanych form elektronu.
Ultimatony nie zakreślają orbit ani też nie krążą wokół siebie w obrębie elektronów, ale rozkładają się, czy grupują, zgodnie ze swymi prędkościami obrotowymi wokół osi, tym samym determinują zróżnicowane wymiary elektronów. Ta sama, ultimatoniczna prędkość obrotu wokół osi, stanowi też o ujemnym albo dodatnim oddziaływaniu kilku rodzajów cząstek elektronowych. Cały podział i kombinacje materii elektronowej, razem z jej elektrycznym zróżnicowaniem na ujemne i dodatnie ciała energii-materii, wynika z tych różnorodnych funkcji jej ultimatonicznych związków składowych.
Każdy atom ma nieco ponad 1/40.000.000 centymetra średnicy, podczas gdy elektron waży nieco więcej niż 1/2.000 najmniejszego atomu wodoru. Dodatni proton, charakterystyczny dla jądra atomowego, podczas gdy może być nie większy od ujemnego elektronu, waży prawie dwa tysiące razy więcej.
Gdyby masa materii mogła być tak powiększona, że elektron miałby trzy gramy, po czym powiększona byłaby proporcjonalnie jego wielkość, rozmiar takiego elektronu byłby równy Ziemi. Gdyby rozmiar protonu—tysiąc osiemset razy cięższego od elektronu—był powiększony do rozmiarów główki od szpilki, wtedy dla porównania, główka od szpilki osiągnęłaby średnicę równą orbicie Ziemi krążącej wokół Słońca.